Σχολεία, ανεμογεννήτριες και ξερό ψωμί…

Του Παναγιώτη Λευθέρη
 
Δύο ολοσέλιδα και πολύ ενδιαφέροντα άρθρα στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας “Κυθηραϊκά Κύματα” μου έδειξαν ξεκάθαρα ότι ο προβληματισμός και η αγωνία για τα θέματα των δημοτικών σχολείων και την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στα Κύθηρα καλά κρατούν και δεν πρόκειται να κοπάσουν σύντομα.
Το πρώτο από αυτά  είχε τον τίτλο “Θέσεις για το θέμα της Αιολικής Ενέργειας” και γράφτηκε από τον αξιόλογο Κυθήριο επιστήμονα Θοδωρή Κομηνό, ο οποίος ασχολείται με θέματα περιβάλλοντος τα τελευταία 20 χρόνια, γυρίζοντας όλη την Ελλάδα  ως μέλος κορυφαίων Ελληνικών περιβαλλοντολογικών οργανώσεων. Το άρθρο  κάλυψε το θέμα της εγκατάστασης αιολικών πάρκων στην Ελλάδα από πολλές πλευρές καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος  τείνει να συντελεστεί ένα έγκλημα σε βάρος της φυσικής ομορφιάς και της πολιτιστικής κληρονομιάς  του τόπου μας. Σε βάρος δηλαδή  ότι πιο σπουδαίου έχουμε στα Κύθηρα και αυτού ακριβώς που διαφημίζουμε για να προσελκύσουμε τουρίστες και αγοραστές περιουσιών. Γιατί ποιος θα έλθει για παράδειγμα να αγοράσει γη η σπίτι στα Κύθηρα έχοντας πάνω από το κεφάλι του, η έστω κοντά του, 150 -  200  πύργους,  ύψους 160 μέτρων ο καθένας. Όποιος ζει στα Κύθηρα  και δεν έχει πάει μια βόλτα στο Σταβλί, στο Γερακάρι, στον Ορθόλιθο και σε όλες τις παρθένες περιοχές που συζητούνται για την εγκατάσταση των μεταλλικών πύργων δεν μπορεί να καταλάβει τι θυσιάζει το νησί στον βωμό της “προστασίας του περιβάλλοντος” . Οι τόνοι τσιμέντου που πρέπει να χυθούν και οι τεράστιοι δρόμοι που πρέπει να κατασκευαστούν πάνω από μικρά συνάμπελα, λόφους και λαγκαδιές  θα αλλάξουν το Τσιρίγο που ξέρουμε για πάντα. Το Τσιρίγο του μικρού αμπελιού, του μικρού μονοπατιού, του μικρού ελαιώνα  πρέπει τώρα να συγκατοικεί με μιας άλλης κλίμακας ανθρώπινα κατασκευάσματα και πρέπει να “διακορευτεί” από τεράστιες ποσότητες οικοδομικών υλικών χυμένες στα πιο παρθένα σημεία του.  Τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν το τοπίο αυτό, συντροφιά με μεταλλικούς γίγαντες και πυλώνες υψηλής τάσης. Σε όποιον υποστηρίζει ότι το Τσιρίγο πρέπει να πληρώσει αυτό το τίμημα προσχάρην του γενικού οφέλους ο Θοδωρής Κομηνός στο άρθρο του δίνει την απάντηση. Μας λέει ότι αν η πολιτεία θέλει πραγματικά να δράσει προς όφελος του περιβάλλοντος  χρησιμοποιώντας τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας πρέπει να χαράξει άλλη πολιτική. Αντί  να πετάει την πρωτοβουλία στις δυνάμεις της κερδοσκοπίας, που τίποτα δεν μπορεί να τους σταθεί εμπόδιο, ούτε νοιάζονται πραγματικά για το περιβάλλον η την αισθητική, να δημιουργήσει κίνητρα και σχεδιασμό ώστε  κάθε μέρος σαν τα Κύθηρα να γίνεται ενεργειακά αυτόνομο και όχι εργοστάσιο παραγωγής πλούτου προς σπατάλη  των πολυπληθέστερων περιοχών. Και όταν όλη η Ευρώπη προσανατολίζεται πια στην εγκατάσταση μικρότερων μονάδων ή  περιορισμένων μακριά στην θάλασσα εμείς να ακούσουμε την εμπειρία τους και όχι να πράξουμε  τετελεσμένα σε βάρος της ποιότητας της ζωής των πολιτών.

Το δεύτερο άρθρο με τίτλο “Η αλήθεια για το εξατάξιο δημοτικό σχολείο” είναι υπογεγραμμένο από τον Όμιλο Ενεργών Κυθηρίων Πολιτών και σίγουρα γραμμένο από τον αξιοσέβαστο Μανώλη Δαπόντε η “Σιγουρομανώλη” , άνθρωπο με τεράστια προσφορά στα κοινά των Κυθήρων τα τελευταία 50 χρόνια. Ο κ. Δαπόντες, μας  παρουσιάζει αναλυτικά  το ιστορικό του παρασκηνίου της ίδρυσης εξατάξιων δημοτικών σχολείων στο νησί με ένα τρόπο πραγματικά διαφωτιστικό και όπως κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να το παρουσιάσει στον κόσμο,  από όσο γνωρίζω, μέχρι τώρα. Μας αποκαλύπτει τραγελαφικούς χειρισμούς της γραφειοκρατίας πάνω στο θέμα και δεν έχουμε λόγους να μην τον πιστέψουμε ξέροντας καλά τις αδυναμίες του τόπου μας. Αμφισβητήσιμα είναι κατά την γνώμη μου τα σημεία που υποστηρίζει ότι δύο άνθρωποι για λόγους αγάπης του χωριού τους (τοπικισμού όπως τον αναφέρει) προσπάθησαν και κατάφεραν να μπλοκάρουν την οικοδόμηση του νέου σχολείου στο δικό του αγαπημένο χωριό, παρότι το τελευταίο ήταν καταλληλότερο και αρχικά επιλεγμένο (για τους “ξένους” που πιθανόν να διαβάζουν το άρθρο αυτό,  η απόσταση από το Λιβάδι στη Χώρα είναι μικρότερη από 4 χιλιόμετρα). Είναι ξεκάθαρο κατά την γνώμη μου ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση για το χτίσιμο των σχολείων στα Κύθηρα. Διαφορετικά δεν θα είχαν περάσει 6 χρόνια από την ανακοίνωση της δημιουργίας τους χωρίς να έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα. Ούτε θα λάβαιναν, οι αποφασίζοντες, τόσο σοβαρά υπόψιν τους τη γνώμη μας, για το πως και το πού, αλλά θα έπρατταν ως συνήθως πράττουν σε αντίστοιχα θέματα, όπως από το πού θα βάλουν την κολόνα της ΔΕΗ, μέχρι το που θα μπουν οι ανεμογεννήτριες. Χωρίς δηλαδή να μας ρωτήσουν. Είμαι της γνώμης λοιπόν ότι όσοι τροφοδοτούν “ενδοοικογενειακές” έριδες στο νησί, με αφορμή το αν θα χτιστεί το σχολείο “στο χωριό τους” η αν θα κλείσει το σχολείο “στο χωριό τους”, προσφέρουν δεκανίκι στους “αποφασίζοντες” για να μην αποφασίζουν, άρα προσφέρουν κακές υπηρεσίες, εν αγνοία τους, στον τόπο μας που είναι το Τσιρίγο.