Οι θόρυβοι του καλοκαιριού

Του Παναγιώτη Λευθέρη
 
Έφυγε και αυτό το καλοκαίρι και κανένα από τα μαύρα σύννεφα που προμηνύονταν για τον τουρισμό μας, ευτυχώς δεν έκανε την εμφάνισή του στα Κύθηρα.
Οι ορδές τουριστών κατέφθασαν όπως πάντα τον μήνα Αύγουστο και εκτός από την συνηθισμένη γκρίνια μερικών, οι επιχειρηματίες μας εμφανίζονται ευχαριστημένοι. Φαίνεται ότι ο τουρίστας στα Κύθηρα δεν αρνείται να πληρώσει ακόμη και τσουχτερό αντίτιμο  για την φιλοξενία και το φαγητό του  αρκεί οι υπηρεσίες να είναι αντίστοιχες αυτού που δίνει. Αλλιώς του χρόνου θα πάει σε άλλο νησί η και σε άλλη χώρα. Βέβαια τα Κύθηρα έχουν ένα μεγάλο και αξεπέραστο πλεονέκτημα. Την πανέμορφη και αμόλυντη φύση τους. Αυτό το χαρτί κινδυνεύουμε να το κάψουμε στον βωμό της ανάπτυξης. Άλλα για αυτό το θέμα έχουμε μιλήσει και θα ξαναμιλήσουμε στο μέλλον.
           
Είναι όμως ακόμη δύο κατηγορίες πραγμάτων που ζητούν οι τουρίστες από τον τόπο διακοπών τους. Πρώτα Ηρεμία – ησυχία  και μετά ψυχαγωγία – διασκέδαση. Άλλοι επιζητούν το ένα, άλλοι το άλλο, άλλοι και τα δύο σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Οι υποδομές του νησιού μας οφείλουν να τα παρέχουν και τα δύο, όχι μόνο στους τουρίστες αλλά και σε εμάς τους ντόπιους. Το πρόβλημα είναι ότι πάρα πολλές φορές το ένα υπονομεύει το άλλο. Ησυχία και διασκέδαση τις περισσότερες φορές, αποτυγχάνουν να συνυπάρξουν. Και αυτό γιατί όπου διασκεδάζει κόσμος υπάρχει θόρυβος. Μερικές φορές αυτό είναι αναπόφευκτο. Τις περισσότερες όμως φορές, κατά τη γνώμη μου, πολλοί θόρυβοι του καλοκαιριού θα μπορούσαν να ελεγχθούν αν είχαμε συνείδηση του προβλήματος. Ένα πρόβλημα που επειδή δεν είναι ορατό δεν του δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Ένα παράδειγμα: η χρήση ηχογραφημένης μουσικής στα εστιατόρια. Κανένας από εμάς που βγαίνουμε έξω να φάμε δεν πάμε και για να ακούσουμε μουσική. Όλα τα μαγαζιά όμως ανεξαιρέτως, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία, καφέ, κρεπερί, ουζάδικα και καντίνες απάτητων μέχρι πρόσφατα παραλιών έχουν ένα ηχείο δίπλα στα αυτιά μας  να “τσιρίζει” άσματα ποικίλου ύψους και ήθους, και όπως ο ήχος τους ανακατεύεται με τον ήχο των μαχαιροπίρουνων  και των συνομιλιών των συνδαιτυμόνων, παράγεται ένας τοξικός θόρυβος τόσο για τα νεύρα  αυτών που τρώνε όσο και αυτών που κάνουν την βόλτα τους η μένουν πιο δίπλα. Την μουσική σίγουρα δεν την παρακολουθεί κανείς, τον θόρυβο όμως τον αντιλαμβάνονται όλοι, πολλές φορές όχι άμεσα, αλλά από τον εκνευρισμό και την ένταση που τους προκαλεί. Κατανοώ τα μαγαζιά  τα οποία ουσιαστικά “πουλάνε” μουσική για να τραβήξουν πελάτες, αλλά καθόλου αυτά όπου οι υπηρεσίες τους στοχεύουν μόνο στο φαγητό  η το γλυκό και την εξυπηρέτηση. Τι πιο όμορφο θα ήταν, να τρως η να πίνεις τον καφέ σου δίπλα στην θάλασσα και να μπορείς να ακούσεις τον ήχο των κυμάτων. Αντί’ αυτού θα πρέπει να ακούς πολλές φορές εντελώς ακατάλληλες για την περίσταση μουσικές, όπου θα ταίριαζαν ίσως σε βραδινά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας, όπου σπάνε πιάτα και ρίχνουν γαρίφαλα στο κεφάλι της αοιδού, αλλά καθόλου για ένα ρομαντικό δείπνο δίπλα στην θάλασσα. Η ένταση δε της μουσικής και η ανάμειξή  της με την μουσική του διπλανού καταστήματος κάνουν και τους πελάτες να υψώνουν την ένταση  της φωνής τους για να μπορούν να συνομιλήσουν. Πρόκειται για έναν άλλης μορφής ρύπο όπου μπορεί να μην φαίνεται η να μην μυρίζει άσχημα, αλλά  όμως, όταν τον βιώνουμε καθημερινά, μειώνει εξίσου την ποιότητα της ζωής μας. Δεν είναι σωστό  πολλοί τουρίστες αλλά και ντόπιοι να αναζητούμε με αγωνία μια ήσυχη γωνιά για να φάμε η να πιούμε ένα καφέ στα Κύθηρα. Όλα αυτά λέγονται όχι από διάθεση γκρίνιας αλλά για να προλάβουμε το χειρότερο. Όποιος έχει επισκεφτεί νησιά τουριστικότερα των Κυθήρων μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.

Άλλο θορυβώδες πρόβλημα: τα αυτοκίνητα. Ο αριθμός τους τον Αύγουστο ξεπερνά τον αριθμό που μπορεί να εξυπηρετήσει το οδικό μας δίκτυο. Ειδικά μέσα στα χωριά το πρόβλημα μεγεθύνεται πολύ. Νομίζω ότι αυτός ο “κατακλυσμός”  αυτοκινήτων (και ο θόρυβος που τα συνοδεύει) είναι το πιο αντιαισθητικό από τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι αρχές και οι κάτοικοι τον Αύγουστο, αλλά, κατά την γνώμη μου, πολύ πιο εύκολο να λυθεί από άλλα πολύ μεγάλα προβλήματα, όπως είναι τα σκουπίδια, η διαχείριση των λημμάτων και η επαρκής παροχή νερού στους οικισμούς και τις τουριστικές  εγκαταστάσεις. Η διακοπή κυκλοφορίας αυτοκινήτων μέσα στα χωριά, όπως εφαρμόζεται στο Καψάλι, στον Αυλαίμονα και στην Χώρα πρέπει να διευρυνθεί και σε χωριά όπως η Αγία Πελαγία, ο Ποταμός και το Λιβάδι. Αφού ζούμε στην εποχή των δημοσίων έργων,  κατά την γνώμη μου πάντα, προτεραιότητες θα έπρεπε να είναι οι κατασκευές περιφερειακώνν δρόμων και πάρκινγκ σε Αγία Πελαγία και Λιβάδι, η κατασκευή πάρκινγκ στο Καψάλι και τέλος, τρόπος να μπαίνουν τα αυτοκίνητα στο Πάρκινγκ του Ποταμού, χωρίς να περνάνε μέσααπόο το χωριό. Μου έτυχε να κάνω μέχρι και πέντε συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες εξόδου από το πάρκινγκ του Ποταμού, επειδή άλλα οχήματα προσπαθούσαν να μπουν σε αυτό και επειδή άλλα οχήματα, παράνομα, είχαν παρκάρει στην είσοδό του. Νομίζω ότι αυτή η μορφή οδικού χάους δεν μας αξίζει. Και όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα σε όλη την Ελλάδα και στα Κύθηρα, σε όσους δρόμους πεζοδρομήθηκαν, τα μαγαζιά που ήταν εκεί ωφελήθηκαν. Γιατί όλοι θέλουμε να μένουμε όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον θόρυβο. Πόσο μάλλον στις διακοπές μας.