Γιατί οι Τσιριγώτες δεν θέλουμε να βλέπουμε τα σχολεία μας να κλείνουν

Του Παναγιώτης Λευθέρη

Μεγάλωσα στον Ποταμό και πήγα σχολείο στο διθέσιο τότε Δηλαβέριο δημοτικό. Όταν με το καλό γίνουν τα νέα κτίρια που θα στεγάσουν τα σχολεία θα κλείσει και αυτό τις πόρτες του στους μαθητές. Όπως τα σχολεία του Καραβά, των Λογοθετιανίκων, των Αρωνιαδίκων, του Μυλοποτάμου, του Καλάμου, των Κοντολιανίκων και άλλων που ξεχνώ τώρα. Τα κτίρια μένουν εκεί σαν κάτι να περιμένουν. Για να μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια και το ότι “σωθήκανε” τα παιδιά. Σε ποιόν αρέσει αυτό το θέαμα; Σε κανέναν. Συμβολίζουν την παρακμή μας και την αποτυχία μας σαν κοινωνία. Μας γεμίζουν θλίψη. Πολλοί οικισμοί, όλοι με μια εκκλησία και ένα σχολείο στη μέση. Τα χτίσανε οι παππούδες μας γιατί στα χρόνια τους βοήθεια απέξω δεν είχανε. Και θέλανε το καλύτερο για τα παιδιά τους όπως και εμείς σήμερα. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το σήμερα. Σήμερα φοβόμαστε. Σήμερα δεν εμπιστευόμαστε κανέναν. Ούτε καν αυτούς που ξέρουν. Μας λένε ότι πρέπει να κλείσουμε κάποια από τα σχολεία μας προσχάρην να λαβαίνουν καλύτερη εκπαίδευση τα παιδιά μας. Ότι θέλανε δηλαδή και οι παππούδες μας όταν τα έχτιζαν. Σήμερα όμως φοβόμαστε. Και θέλουμε να μείνουν τα πράγματα ως έχειν. Σαν τη στρουθοκάμηλο που χώνει το κεφάλι της στο χώμα όταν φοβάται. Έχω ένα παιδί και του χρόνου θα πάει σχολείο. Θέλω το καλύτερο γι’ αυτό και πιστεύω ότι το καλύτερο είναι αυτό που λένε αυτοί που ξέρουν. Αυτό λέει και η λογική. Καλύτερα ο δάσκαλος να έχει μια τάξη στην αίθουσα πάρα δύο η τρεις. Καλύτερα τα παιδάκια στην τάξη να είναι δεκαπέντε παρά τρία. Για να μάθουν να ζουν στον πραγματικό κόσμο και να συνεργάζονται. Έχω το δίλημμα, το παιδί μου να έχει καλύτερη εκπαίδευση η το κτίριο να μαραζώσει σαν και τ’άλλα. Είναι ψεύτικο το δίλημμα. Αλίμονο αν πρέπει να πληρώσουν τα παιδιά μας την δική μας αδυναμία να κρατήσουμε τους χώρους ανοιχτούς. Ανοιχτούς σαν χώρους μόρφωσης, τέχνης και πολιτισμού. (ζωντανού πολιτισμού, δικού μας και της καθημερινότητάς μας). Σαν χώρους συζήτησης και ανταλλαγής ιδεών που θα μας απάλλασσε από τις πολώσεις στις οποίες βουλιάξαμε με αφορμή κάθε σοβαρό θέμα που προέκυψε στο νησί τα τελευταία χρόνια. Για να συζητάμε, βρε αδερφέ, αντί να καταστρέφουμε τα μυαλά μας μπροστά στην τηλεόραση. Αυτό θα θέλανε οι παππούδες μας να κάνουμε με τα κτίρια αυτά σήμερα. Μπορεί οι ανάγκες και οι συνθήκες της παιδείας να άλλαξαν (πάντα αλλάζουν) αλλά οι ανάγκες για πολιτισμό και συζήτηση δεν σταματούν ποτέ. Προτείνω λοιπόν, κάθε πολιτιστικός σύλλογος στο νησί να “υιοθετήσει” και από ένα κλειστό σχολείο και να το ξαναζωντανέψει. Με την βοήθεια των αρχών. Με την βοήθεια αυτών που ξέρουν. Να γίνονται μαθήματα, προβολές, ομιλίες, συναυλίες, θέατρα, συζητήσεις και ότι άλλο. Να υπάρχουν βιβλία και κομπιούτερ και να είναι οι χώροι αυτοί, αφορμή και στέγη για να δημιουργούνται πάσης φύσεως ενδιαφερόντων ομάδες, λέσχες και δραστηριότητες. Γιατί οι χώροι που χτίστηκαν για τον πολιτισμό πρέπει να μείνουν στον πολιτισμό και να μην γίνουν μαγαζάκια η ερείπια. Θυμηθείτε την σχολή Μυλοποτάμου, ένα διαμάντι που κινδυνεύει να γίνει φάμπρικα. Εμείς οι ενήλικες έχουμε αυτό το χρέος σ’αυτούς που τα έχτισαν και στους εαυτούς μας. Και να μην ρίχνουμε το μπαλάκι στις πλάτες των παιδιών και στις ανάγκες τους για σωστή εκπαίδευση.