Ποιος είναι;;

Του Παναγιώτη Λευθέρη

Ποιος είναι αυτός ο αντιπαθητικός ξένος, που θέλει να ανακατεύεται στις δουλειές μας; Και δεν έχω βέβαια τίποτα εναντίον των ξένων, «αλλά αυτός ο ξένος δεν είναι από εδώ» (René Goscinny, “Το δώρο του Καίσαρα”). Εμείς έχουμε τον δικό μας τρόπο να αντιμετωπίζουμε τις δημόσιες και ιδιωτικές μας υποθέσεις, και έρχεται αυτός ο μπουρζουάς, να σπείρει «καινά δαιμόνια» στον τόπο. Τι σημαίνει δηλαδή, ότι πρέπει να «ξεπεραστούν τα ιδιωτικά συμφέροντα προς χάριν του κοινού οφέλους»; Το «κοινό όφελος» δεν είναι τα ιδιωτικά συμφέροντα; Από πάππου προς πάππου γνωρίζουμε σ' αυτό τον τόπο, ότι ο «μάγκας» είναι αυτός που τα καταφέρνει «να την βγάζει καθαρή» και να βάζει και πέντε φράγκα στην τσέπη. Και επειδή είμαστε λίγοι και γνωριζόμαστε, σήμερα θα βολευτούμε εμείς, αύριο εσείς και ούτω κάθε εξής. Από την στιγμή που η οικογενειακή μας οικονομία πάει καλά, δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο. Τι μας τσαμπουνά λοιπόν αυτός για πολιτισμό και κουραφέξαλα; Άμα θέλουμε πολιτισμό πάμε στο καφενείο, βλέπουμε ποδόσφαιρο πίνουμε καμιά μπύρα μιλάμε για το ψάρεμα ή το κυνήγι. Για κάποιους, αναγνωρίζω, αυτό δεν είναι αρκετό, αλλά και αυτοί βρίσκουν τρόπο και πνίγουν τον πόνο τους στο ποτό. Και τι ξέρει λοιπόν αυτός ο κύριος περισσότερο από εμάς; Λένε μερικοί ότι οργάνωσε την σπουδαιότερη και ομορφότερη έκθεση Κυθηραϊκού πολιτισμού που έχει γίνει ποτέ, σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία της πρωτεύουσας. Εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Τι με νοιάζει τι γίνεται στην πρωτεύουσα; Εδώ έχουμε τις δικές μας εκδηλώσεις και τις δικές μας απόψεις περί τέχνης, που συνοψίζονται στο ότι κάτι είναι καλό, αρκεί αυτός που συμμετέχει να είναι συγγενής ή φίλος, και τότε ναι, να πάμε και να μοιράσουμε χαμόγελα και συγχαρητήρια, και αν έχει φαγητό και κρασί ακόμη καλύτερα. Λένε ακόμη, μερικοί που τον ξέρουν ποιο οικογενειακά, ότι είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, σπουδαίος φίλος, που βοηθά τους νέους από την θέση που κατέχει στον χώρο του, χωρίς να γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη «μέσον» και «ανταλλάγματα». Λένε ότι βοηθά, όχι επειδή τυχαίνει να «γνωρίζει» κάποιον, αλλά μόνο γιατί πιστεύει ότι «αξίζει» κάποιος, ακόμη και αν αυτός ο κάποιος έχει εκφραστεί εναντίον του, τον έχει κατηγορήσει και πολεμήσει, δεν ξέρει δηλαδή τι σημαίνει εμπάθεια. Θα με συγχωρήσετε, αλλά δεν πιστεύω τίποτα από δαύτα. Εγώ βλέπω έναν στριμμένο, που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μας κατηγορεί για το γούστο μας, για τον τρόπο που διασκεδάζουμε, για τον τρόπο που κάνουμε τις δουλειές μας, για τα σπίτια που χτίζουμε και για το κρασί που πίνουμε. Και το κάνει ο αφιλότιμος μπροστά στην μούρη μας. Καμία σχέση δηλαδή με το παραδοσιακό «θάψιμο», που ανθεί στον τόπο μας, που από μπροστά μοιράζουμε χαμόγελα και από κάτω «μαχαιρώνουμε», χωρίς καν να «μας πάρουν πρέφα». Καμία σχέση με το όμορφο και δημιουργικό κουτσομπολιό, που μπορείς να βγάλεις κάποιον «ελέφαντα» αν δεν τον συμπαθείς ή «σού ‘ χει κάνει κάτι». Τελευταία προσπαθεί να μας πείσει και ποιόν να ψηφίσουμε. Μήπως θέλει να ψηφίσουμε την αφεντιά του; Ούτε που ξέρουμε από που κρατά η σκούφια του, ούτε τον πατέρα του γνωρίζαμε, ούτε την μάνα του. Δεν έχει δηλαδή τα απαραίτητα προσόντα. Δεν έχει ούτε καν προσπαθήσει να υποκριθεί ότι είναι ένας από εμάς. Δεν μας υπόσχεται ότι θα μας διορίσει τον γιο ή την κόρη, ούτε ότι θα μας φτιάξει τον δρόμο στο χωράφι. Μα που πάει ο χριστιανός; Επειδή ξέρει δύο – τρία πράγματα από οργάνωση; Η μόνη «οργάνωση» που ξέρω εγώ είναι αυτή του κόμματος που ψηφίζω. Επειδή έχει δει και δύο τρία πράγματα παραπάνω, για το πως οργανώνεται μια αποτελεσματική πολιτεία, στου ξένους τόπους που εγύριζε, δεν σημαίνει ότι θέλουμε να μας τα εφαρμόσει και στον τόπο μας. Δεν μας αρέσουν οι αλλαγές και λατρεύουμε την μιζέρια μας, γιατί είναι δική μας. Ας πάει στα κομμάτια λοιπόν κι αυτός και οι όμοιοί του. Εγώ θα ψηφίσω τον ξάδερφο που του έχω υποχρέωση και ας μην ξέρει ντιπ από διοίκηση. Εδώ που τα λέμε ούτε γράμματα δεν ξέρει καλά καλά, αλλά είναι καλό παιδί, πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα. Και αν η καρέκλα είναι για την μόστρα της αναγνώρισης και μόνο, σιγά μην την δώσω στον στριμμένο.
catelouso@kytheriosmusic.com