ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ

του Παναγιώτη Λευθέρη

Κυρία  μου, ποία νομίζετε ότι είστε εσείς, που ήρθατε στην μικρή μας κοινωνία να μας ταράξετε και να μας “ανακατώσετε”; Εσείς και δύο τρεις άλλοι “ξενομπασάροι” έρχεστε και σπέρνετε  την διχόνοια στο μικρό μας νησί, κατηγορώντας τους υπεύθυνους, ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους σε ζητήματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση των παιδιών μας. Αν  νομίζετε ότι θα σας ακούσουμε καλύτερα να πάρετε την βαλιτσούλα σας και να πάτε από εκεί που ήρθατε, εκεί που τα πράγματα γίνονται όπως τα θέλετε. Εμείς εδώ έχουμε άλλους τρόπους,που τους συνηθίσαμε και δεν έχουμε καμία όρεξη να τους αλλάξουμε. Άλλωστε κανένας άλλος δεν διαμαρτύρεται, άρα εσείς είσαστε στριμμένη και καλά κάνουν αυτοί που τους κατηγορείτε, και αντί να ασχοληθούν με τα ζητήματα που τους προσάπτετε, ασχολούνται με εσάς και πως θα σας διαβάλουν στην τοπική κοινωνία… Είδατε γιατί οι άλλοι που δεν μιλούν είναι έξυπνοι και εσείς χαζή; Και τι προβλήματα βλέπετε δηλαδή; Για ποιά θέματα ασφάλειας μας μιλάτε; Δεν υπάρχουν τέτοια ζητήματα στα Κύθηρα αγαπητή μου! Τόσα χρόνια πάνε τα παιδιά μας στο σχολείο με λεωφορεία και ταξί
 χωρίς ζώνες ασφαλείας (πλην εξαιρέσεων) και ποτέ δεν συνέβη το παραμικρό! Για να μην σας πω ότι υπάρχει και θεωρία που λέει ότι οι ζώνες είναι  επικίνδυνες!  Είστε απαράδεκτη κυρία μου να απαιτείτε να ασχολούνται οι υπεύθυνοι με “μικροπροβλήματα” διαβίωσης στα σχολεία ενώ έχουν τόσες άλλες σπουδαιότερες δουλειές να κάνουν!  Και τι έγινε δηλαδή να διδάσκονται, για καμιά εικοσαετία, σε κοντέινερ με ασυντήρητα ερκοντίσιον, τα παιδιά μας; Ίσα ίσα που δεν κινδυνεύουν από τους σεισμούς! Προτεραιότητα έχουν τα μεγάλα συγκοινωνιακά έργα που θα φέρουν χρήματα στο νησί μας. Χρήματα! Καταλαβαίνετε για τι σας μιλάω; Και εσείς μου λέτε για σπασμένα ντέξιον, για στάσιμα βοθρόνερα στις αυλές των σχολείων, και άλλες αηδίες! Το να ξοδεύουμε κρατικά λεφτά για τα σχολεία, την σήμερον ημέρα, είναι σπατάλη! Αν έχουν οι γονείς ας δώσουν. Και τα λίγα χρήματα που δίνονται για τα σχολεία, καλά κάνουν και προωθούνται σε άλλους τομείς… Εμείς εδώ κυρία μου ότι μπορούμε κάνουμε, και όταν κάποιος δηλώσει ότι είναι κάτι, σημαίνει ότι αυτό είναι. Αν δηλώσεις ζωγράφος, τότε για όλους είσαι ζωγράφος. Που να καθόμαστε να ασχοληθούμε με την ζωγραφική σου για να δούμε αν λες αλήθεια… Αν δηλώσεις διευθυντής σημαίνει ότι ξέρεις να διευθύνεις… Τώρα, αν δεν έχεις ιδέα, ή βαριέσαι την διεύθυνση, μπορείς να πας για πιό ψηλά, κανείς δεν θα κρίνει αν έχεις τις ικανότητες! Αν καθόμαστε να κρίνουμε, ο ένας τον άλλο, για τις ικανότητές μας, κάποιοι θα μείνουν χωρίς δουλειά, ή έστω θα αλλάξουν δουλειά, και αυτό δεν μας αρέσει… Ενώ  την χρυσή μετριότητα, ενίοτε ανικανότητα, μπορούμε και την κουμαντάρουμε και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι; Όχι! Ένα τσούρμο ανυπόταχτων γονιών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα σε αυτή την λογική, αν δεν τους βάλουμε ευθύς στην θέση τους, αν δεν τους διαβάλουμε με κάθε δυνατό τρόπο, αν δεν τους παρουσιάσουμε σαν προβληματικούς, παράξενους, εκκεντρικούς, κακούς, δύσπιστους, αλλότριους και με χαυλιόδοντες στο στόμα! Σιγά κυρία μου μην τα καταφέρετε να φέρετε τον “πολιτισμό” σας εδώ χάμω!